کد مطلب:129939 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124
پیروزی خون بر شمشیر
جنگ و درگیری در كربلا روی داد، اما همه ی ماجرا پایان نیافت. آری، رهبر نهضت بر زمین افتاد و او را با لب تشنه سر بریدند و سر مباركش را بر نیزه كردند، اما نبرد پایان نیافت و هرگز نخواهد یافت.
خواستند به ظاهر حكم كنند و بگویند كه خلیفه پیروز شده است؛ چرا نگویند؟ و حال آنكه رهبر كاروان كشته شد. زن و فرزندانش به اسارت در آمدند و آنها را همراه سرهای شهیدان از شهری به شهر دیگر بردند، تا آنكه به پایتخت رسیدند و ساكنان شهر شادی می كردند و تصورشان این بود كه این كار نشان پیروزی و ظفرمندی است!
آری، آنها مرتكب جنایتی شدند كه دلها را مشمئز می كند و كارهایی كردند كه جگر را خون می كند، اما یك چیز را از یاد بردند و آن سنت خداوندی بود كه بر هر چیزی چیره است!
آنان خواستند نور خدا را با دهان هایشان خاموش كنند، اما خداوند این را نخواست: «یریدون أن یطفئوا نور الله بأفواههم و یأبی الله الا أن یتم نوره و لو كره الكافرون» [1] (آنها با دهان قصد خاموش كردن نور خداوند متعال را دارند، ولی خداوند نمی گذارد و نورش را كامل می كند؛ اگر چه كافران كراهت داشته باشند). خداوند در جای دیگر فرموده است: «یریدون لیطفئوا نور الله بأفواههم و الله متم نوره و لو كره الكافرون» [2] (آنها می خواهند نور خدا را با دهان خاموش كنند ولی خداوند كامل كننده ی نور خویش است، هر چند كافران خویش نداشته باشند).
آنان درصدد بودند كه حجت خداوند را مغلوب سازند و حال آنكه خداوند متعال فرموده است: «كتب الله لاغلبن انا و رسلی انا الله قوی عزیز» [3] (خداوند مقرر داشته است كه من و رسولانم پیروز می شویم. زیرا خداوند نیرومند و شكست ناپذیر است).
آنان بر این پندار بودند كه پیروزی تنها با شمار و نیرو است. اما این سخن خدای بزرگ را فراموش كرده بودند: «كم من فئة قلیلة غلبت فئة كثیرة باذن الله» [4] (چه بسیار گروه های كوچكی كه به اذن خداوند بر گروه های بزرگ پیروز گشتند).
از این منطق به سنت ثابت الهی در نبرد حق و باطل می رسیم و آن پیروزی حق بر باطل است. خون بر شمشیر پیروز است، چرا كه خداوند می فرماید: «و لقد سبقت كلمتنا لعبادنا المرسلین، انهم لهم المنصورون، و ان جندنا لهم الغالبون» [5] (به طور مسلم فرمان ما درباره ی بندگانی كه آنها را به رسالت می فرستیم، پیشتر صادر شده است، كه آنها یاری شدگانند و سپاه ما پیروزند؛ و فرمود: «فان حزب الله هم الغالبون» [6] (و مؤمنانی كه انصار خدایند پیروزند).
خواستند به ظاهر حكم كنند و بگویند كه خلیفه پیروز شده است؛ چرا نگویند؟ و حال آنكه رهبر كاروان كشته شد. زن و فرزندانش به اسارت در آمدند و آنها را همراه سرهای شهیدان از شهری به شهر دیگر بردند، تا آنكه به پایتخت رسیدند و ساكنان شهر شادی می كردند و تصورشان این بود كه این كار نشان پیروزی و ظفرمندی است!
آری، آنها مرتكب جنایتی شدند كه دلها را مشمئز می كند و كارهایی كردند كه جگر را خون می كند، اما یك چیز را از یاد بردند و آن سنت خداوندی بود كه بر هر چیزی چیره است!
آنان خواستند نور خدا را با دهان هایشان خاموش كنند، اما خداوند این را نخواست: «یریدون أن یطفئوا نور الله بأفواههم و یأبی الله الا أن یتم نوره و لو كره الكافرون» [1] (آنها با دهان قصد خاموش كردن نور خداوند متعال را دارند، ولی خداوند نمی گذارد و نورش را كامل می كند؛ اگر چه كافران كراهت داشته باشند). خداوند در جای دیگر فرموده است: «یریدون لیطفئوا نور الله بأفواههم و الله متم نوره و لو كره الكافرون» [2] (آنها می خواهند نور خدا را با دهان خاموش كنند ولی خداوند كامل كننده ی نور خویش است، هر چند كافران خویش نداشته باشند).
آنان درصدد بودند كه حجت خداوند را مغلوب سازند و حال آنكه خداوند متعال فرموده است: «كتب الله لاغلبن انا و رسلی انا الله قوی عزیز» [3] (خداوند مقرر داشته است كه من و رسولانم پیروز می شویم. زیرا خداوند نیرومند و شكست ناپذیر است).
آنان بر این پندار بودند كه پیروزی تنها با شمار و نیرو است. اما این سخن خدای بزرگ را فراموش كرده بودند: «كم من فئة قلیلة غلبت فئة كثیرة باذن الله» [4] (چه بسیار گروه های كوچكی كه به اذن خداوند بر گروه های بزرگ پیروز گشتند).
از این منطق به سنت ثابت الهی در نبرد حق و باطل می رسیم و آن پیروزی حق بر باطل است. خون بر شمشیر پیروز است، چرا كه خداوند می فرماید: «و لقد سبقت كلمتنا لعبادنا المرسلین، انهم لهم المنصورون، و ان جندنا لهم الغالبون» [5] (به طور مسلم فرمان ما درباره ی بندگانی كه آنها را به رسالت می فرستیم، پیشتر صادر شده است، كه آنها یاری شدگانند و سپاه ما پیروزند؛ و فرمود: «فان حزب الله هم الغالبون» [6] (و مؤمنانی كه انصار خدایند پیروزند).
[1] توبة (9)، آيه 32.
[2] صف (61)، آيه 8.
[3] مجادلة (58)، آيه 21.
[4] بقرة (2)، آيه ي 249.
[5] الصافات (37)، آيه 173 - 171.
[6] المائدة (5)، آيه ي 56.